Yaklaşık bir hafta önce Van cezaevinden İstanbul’a ifade için nakledilen beş tutuklu cezaevi aracının yanması üzerine yanarak hayatlarını kaybettiler. Bu konuda gazetelerimizde çeşitli haberler çıktı. Adalet Bakanımızın beyanatları, köşeyazarlarının eleştiri yazıları günlerce basını kapladı. Aracın eskiliğinden tutun da akla gelebilecek her türlü teknik ayrıntı üzerinde duruldu. Tahkikat açıldı. Ve eski hamam eski tas her şey eskisi gibi devam etti.

Evet!.... “Azınlık” sözcüğünü hiç sevmiyorum… Bu sözcükten nefret ediyorum…

Nefret ettiğim sözcük ülkemizde çok kullanılıyor, insanlar tarafından nasılsa benimsenmiş.

Ne anlamda kullanıldığını hiç düşündünüz mü?

Diyeceksiniz ki, dünyanın her ülkesinde bu sözcük var, ve belli gurup insanlar için kullanılıyor. Kısaca çoğunluğun kökünden gelmeyenler için.

3 Temmuz 2003 tarihinde HaberX’de yayınlanan “Azınlık” sözcüğünden nefret ediyorum başlıklı yazıma bu sözcüğü hiç sevmediğimi ve bu sözcükten nefret ettiğimi yazarak başlamıştım. Bu duygularım bugün de değişmedi ve de hiçbir zaman değişmeyecek.

Her şeyden önce “Azınlık” sözcüğünü kullandığınızda ister istemez ayrımcılık yapıyorsunuz. Bu davranışınızla da ikinci sınıf insanlar yaratmış oluyorsunuz. Ülkede yaşayan tüm insanlara eşit haklar tanımanız gerektiğini kabullenmek çağdaş insan hakları tanımları gereği.

Dünyamızdaki iklim değişikliği atmosfer koşullarının yıllar içerisinde gösterdiği değişikliklerle ortaya çıkar. Bu değişiklikler on yıllık zamanlar içerisinde meydana gelebileceği gibi milyonlarca yıl içerisinde de oluşan dış etkiler veya günümüzdeki gibi insan etkisiyle oluşabilir.

Çözülür de böyle çözülmez. Hele yasaklarla hiç çözülmez. Bir zamanlar sayın Başbakanımızın İstanbul’da araç plaka sayısını sınırlama önerisi, İstanbul’un nüfus artışını sınırlamak için vize uygulamasına başlatma önerisi kadar yasakçı önerilerin geçerliliğini tartışmaya dahi gerek yok.. Her yasağın beraberinde bu yasağı delecek yolsuzluğu ve fuzuli harcamayı getirdiğini artık bilmeyem yok.

Avrupa Birliği ülkeleri genelde kendi kamuoylarının baskısını bahane ederek Türkiyenin AB üyeliğini engellemektedirler. Gerçekte, ileri sürülen gerekçelere kolayca karşı tezler üretilebilir. Önemli olan bu karşı tezleri yeterince AB ülkelerinin kamuoylarına ve de özellikle iktidarda olsun, muhalefette olsun siyasi partilerine anlatabilmek ve öne sürdükleri tezlerin ne kadar yanlış olduğuna onları ikna edebilmektir.

Avrupa Birliği ülkelerinin Türkiye’yi üye olarak istememe gerekçelerine, daha doğrusu bahanelerine karşı tezlere devam ediyoruz.

 Avrupa Birliği Bakanlar Konseyi, AB'nin ana karar verme kuruluşudur ve üye ülkeler arasında ekonomik ve siyasi kararların yerine getirilmesi için koordinasyon rolü oynar. Avrupa Konseyi üye ülkelerin dışişleri bakanlarından oluşmakla birlikte gündemdeki konuya göre ele alınacak konularla ilgili bakanlar düzeyinde temsilcilerden de oluşturulabilir.

Başlığı okuyunca pek çok okuyucu “Hadi canım sen de!...” diye düşünecektir. ABD İmparatorluğunun sonu nasıl gelir?

Yükselme, tepeye erişme evresinin doğal sonucu düşüştür. İnsanlar gibi devletler de büyüyüp yükseldikçe ve egemen oldukları bölge genişledikçe yanlış yapma olasılıkları da çoğalır. Kendilerini yenilmez ve her şeye muktedir görmeye başlarlar. Gücün kibri içerisinde boğulmaya başlarlar. Ve düşüş başlar….

Düşüşün ilk göstergelerinden biri de gücü korumak için söylenen yalandır. Tıpkı ABD’nin Irak’ı işgal için yalan söyleyerek gerekçeler icat etmesi gibi. Yalanı izleyen uygulama baskı ve zulümdür, çaresizlıktir. Bir Kuran ayetini burada yeniden hatırlatmak istiyorum:

21.Yüzyılın başında Türkiye Cumhuriyetinin, dünya görüşüne yeni bir bakış açısı getirmesi zorunlu.

Dünyanın en zengin kültür merkezi olan Anadolu’da yaşayan ve yaşamış olan insanlara değişik bir şekilde, geniş bir ufka dönük olarak bakmak gerekiyor.

İnsanlığın son on bin yıllık tarihinde sayısız kültürün yerleştiği ve geliştiği bir bölge olan Anadolu’nun bu özelliğinin değerini bilmemiz ve insanlarla ilişkili politikalarımızı ona göre yeniden düzenlememiz en doğru siyaset olacaktır.