Türkiye Cumhuriyeti’nin siyasal sistemindeki en büyük eksiklik, moda söylemle “kara delik”, herhalde siyasetin finansmanı. Bu eksiklik dört başı mamur şekilde giderilmedikçe de, ülkemizde “temiz toplum” özlemi devam edecek.

Zaman zaman söz konusu edilen “Siyasal Etik Yasası” Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kabul edilse dahi, kişilerin ve de toplumun anlayışı değişmedikçe, tek bir yasanın veya birkaç yasanın çıkarılmış olması uygulamada fazla bir değişiklik getirmeyecektir.

Siyasal düzenin dürüst ve temiz bir sistem içerisinde yürümesi için tabii ki bir dize yasa gereklidir. Fakat esas olan bu yasaların önce siyasetçi sonra da toplum tarafından tam anlamıyla benimsenmesi ve de sindirilmesidir.

Siyasal partilerin ve parti yöneticilerinin, milletvekillerinin seçim döneminde veya seçim dönemi dışında yaptıkları harcamaların tümüyle açıklanması ve her isteyen için erişilebilir olması kusursuz bir sistem için son derece önemlidir. Özellikle seçim dönemlerinde yapılan bağışların kamuoyunun incelemesine açık olması gereklidir. Ancak bu ön koşullar yerine getirildikten sonra siyasi ahlaktan söz edilebilir.

Siyasette ahlak anlayışının yozlaşması doğal olarak siyasal yozlaşmayı ve siyasete güvenin azalmasına da sebep olur. Endüstri toplumunun sosyal hayata getirdiği bir dizi hastalık gibi, ekonominin gelişmesi de siyasal ahlaktaki yozlaşmayı doğurur. Nasıl, fuhuş, mafya, gençlik çeteleri, uyuşturucu bağımlılığı ve ticareti ekonomi ile gelişen hastalıklarsa, siyasal yozlaşma da ekonomi ile doğru orantılı olarak gelişmeye müsaittir. Topluma yerleşen diğer hastalıklar gibi, siyasal yozlaşmayla da savaşmak gerekir.

“Güç yozlaştırır, mutlak güç ise mutlak olarak yozlaştırır” cümlesini iyice düşünmek gerekir. Bugün en olumlu yönetim şekli olarak benimsenen demokrasilerde kendi içindeki muhalefet tarafından denetlenerek ”mutlak güc” e engel olunamıyorsa mutlak yozlaşmanın da önü açılmış olur.

Bugün ülkemizin siyasi hayatında, demokrasinin vazgeçilmez unsurları olan siyasi partiler neredeyse tümüyle Genel Başkan gücüne boyun eğmişlerdir. Genel Başkan mutlak egemendir, her dediği doğrudur. Genel Başkanı ve çevresindekileri denetleyecek bir parti içi muhalefete kesinlikle izin verilmez. Böylece sonunda parti içerisinde de mutlak yozlaşmanın önü açılmış olur.