Sevgili dostlar, sevgiyle ilgili her yazımda sevginin güçlükleri yenmeğe ne kadar muktedir olduğunu yazdım. Özellikle de insan sevgisinin. Bu defa da sizlere yaşadığım bir olayı anlatmaya çalışacağım. Bu hikâye insanlarla bir köpek arasında geçti. Ben de içindeydim ve sevginin nelere kadir olduğunu gördüm, yaşadım.

Bilmem hayvanları sever misiniz? Özellikle de köpekleri. Benim son yirmi senede iki köpeğim oldu. İkisini de yavruyken aldım. Birincisi bir Rough Colly idi. İki aylıkken aldım ve üç yaşında her şey gibi onu da terk etmek zorunda kaldım. İkincisi bir Labrador’du. Beyaz renkli. İsmi de PEPE idi. Pepe’yi edinme hikâyesi uzun. Belki bir fırsat olur onu da anlatırım.

Bu üç kavram nasıl bir araya gelir? Gerçek yaşamda çok kolay bir şekilde. İzin verirseniz ve okuma zahmetine girerseniz anlatmaya çalışacağım.

Korku kavramını düşünürken kullanmak istediğim anlam toplumsal korkudur. Toplumsal korku nedir? Şimdilerde “mahalle baskısı” kavramı ile tanımlanmaya çalışılan bir kavramdır bu. “Etrafımdaki insanlar ne der?” sorusu ile başlar ve “Aman bilmesinler, duymasınlar!..” ile biter. Bu sözleri aklınızdan geçirdiğinizde artık “korku” içindesinizdir. Düşünceleriniz sınırlanır, istediğiniz gibi hareket edemez olursunuz. Yüreğinizin sesine, aklınızın ürettiği düşüncelere hükmedemez duruma düşersiniz. Toplumsal korku sizin her hareketinizi, her düşüncenizi sınırlamaktadır. Esir olmuşsunuzdur.

Siz hiç kendinize Aşk nedir diye sordunuz mu? Aşk ile sevgiyi ayırt edebiliyor musunuz? Bildiğim bir şey varsa ikisinin de çok ayrı şeyler olduğu. Çok iyi bildiğim, insanın ancak bir defa âşık olabileceği. Diğerleri çok veya az sevgiden başka bir şey değil.

Vazgeçemeyeceğim en büyük aşkım bir şehir. O şehrin içinde yaşıyorum. Bütün sıkıntılarına katlanıyorum, neredeyse mazoşist bir duyguyla. O şehir dünyada eşi olmayan bir güzellikte. Yıllardır, hele son elli yıldır her gelen bir köşesinden güzelliğini yok etmek istiyor.